Ongeveer 25 jaar geleden.

Het was ongeveer hetzelfde weer als nu,aan het begin van de lente. Ik was een weekend thuis bij mijn ouders en zag in het journaal dat Kurt Cobain dood was, zelfmoord.

Ik was niet perse een fan van Nirvana, hoewel ik Nevermind een briljant album vond, maar daarvan waren er meer aan het begin van de jaren negentig. Voor Nirvana en de opkomst van de grunge muziek, zette ik me af met zware metal: death, thrash, grindcore, maar ook punk, new wave, nowave. Met Nirvana werd de de muziek van de marginalen ineens mainstream en wij, jeugdigen, droomden hardop van een nieuwe tijd. Ongepolijste authenticiteit, eerlijk, kwetsbaar, alle zinloosheid recht in het gezicht kijken, post-modern en nihilistisch, zijn wat steekwoorden die vanzelf in me opkomen. De markt slokte al snel de marge op en maakte een einde aan onze droom en aan Kurt Cobain. Hij werd er daarmee het dramatisch symbool van.